Zijn we de enigen die de gemiddelde speen zo oerlelijk vinden? En… Why? Gelukkig zijn er mensen die met ons zijn. Carol en Ingeborg om precies te zijn, de twee vriendinnen achter de de verrukkelijke Belgische webshop Zoen voor Gust (en de moeders van dochter Zoen en zoon Gust, we like).
Op die webshop verkopen de twee aantrekkelijk, ingetogen, bijzonder smaakvol spul voor de allerkleinsten, in de sfeer van het hier zeer geliefde Amsterdamse Arcive Store, dat terzijde.
We zijn hier vást niet de enige die baby’s en dreumesen in gehaakte vestjes, jasjes, broekjes en pakjes om op te vreten vinden. Komt er weer eens zo’n merk voorbij dat het op zijn goed, beter, best doet, dan zijn we verslingerd. Eén van die merken die pas op ons netvlies kwam, is het uit Bulgarije afkomstige Kalinka Kids.
Beeldschoon in al zijn eenvoud eigenlijk, dat is Kalinka. Klassiek in vooral neutrale kleuren, alles hand gebreid en alleen voor de allerkleinsten: van pasgeboren tot 2 jaar. Dat breien gebeurd met 100% Merinowol uit Peru en het gebruikte garen staat bekend om het comfort en de zachtheid – geen prikkende huidjes dus.
O o… Een nieuwe verslaving is daar en hij heet Trixie Baby. Shit. Pardon? Ja, want er valt al zoveel te shoppen met een kleintje (op komst). Maar toch… Deze mag je niet missen. Het Belgische Trixie Baby heeft namelijk de allerleukste printjes op de meest praktische items geprint – van die zaken die je gewoon écht nodig hebt, en dat dan in het meest gezellige jasje mogelijk. Denk aan een aantrekkelijke hoes voor je Stokke triptrapstoeltje of wipstoeltje.
En er zijn dekentjes, in gehaakte, dunne of in fleece variant (lekker zacht!), er zijn badjasjes en hoezen voor over je aankleedkussen. Er zijn zonnekappen voor je Bugaboo, hydrofiele washandjes, capes, boxkleden, wikkeldekens – zelfs de hoesjes voor de tissuebox worden leuk met dank aan Trixie Baby. Maar er is meer:
Luiers, hydrofiele doeken, crèmes, toetenpoetsers, snacks, water, reservekleding, speelgoed, een hoedje, telefoon, sleutels… Voordat je als moeder de deur uit kan, ben je al snel een uurtje (of anderhalf) verder. En waar láát je alles?! Alleen een handzaam, lichtgewicht en superpraktische luiertas kan al dit (en meer) herbergen en is dan ook nog te tillen. En dan moet ie er uiteraard ook nog een beetje fatsoenlijk en vooral niét als een luiertas uitzien. We denken dat we zo’n tas gevonden hebben!
Al eerder gezegd op deze site… Schoentjes (lees: stevige schoentjes) en baby’s, ik vind het toch wat onzinnig aangezien een baby niet lopen kan en zo’n stevig leren gevalletje helemaal niet lekker zit, lijkt mij. Sokjes en slofjes, die zijn voor baby’s, en superflexibele gevalletjes die misschien in de categorie ‘schoentje’ vallen, maar daar niet perse heel veel mee te maken hebben (zoals die van Petit Filippe en Donsje Amsterdam bijvoorbeeld).
Alleen het meest zachte voor je kleintje, dat snappen we allemaal. Van het Engelse Baby Mori straalt de zachtheid zelfs van de website af, maar echt. En wat blijkt: the real deal valt helemaal niet tegen! Sterker nog… De producten van Mori zouden inderdaad best wel eens de zachtste baby essentials kunnen zijn.
Sommige ouders, en baby’s als ze zouden kunnen praten, zweren bij ingebakerd slapen. Dat kan met een lap, dat is waar, maar de zachte newborn swaddle van Baby Mori is wellicht een aantrekkelijkere optie: een zachte, allergievrije slaapzaak waar je je kleintje helemaal in in kunt bakeren. Met sterretjes. Zoet.
Er zijn van die dingen… Daar willen de meeste vrouwen – wanneer zwanger – eigenlijk liever niet aan. Van die zwangerschapsfuiken a.k.a. zwangerschapskleding bijvoorbeeld. Met van die strikjes op je buik. De horror. Dat dat echt heus anders kan, beschreven we hier al (style the bumb). Maar er is meer… Luiertassen. Hóezo moet je die één? Dat kan toch ook prima in die mooie leren tas die je al had? Aangevuld met een gezellig linnentasje? Is ook zo. Maar het schijnt toch nogal handig te zijn als het hengsel over de kinderwagen kan. Enzo. Ofzo. En die vakjes aan de binnenkant van zo’n luiertas, die zitten er niet voor niets. Schijnt.
Dus als we dan toch overstag gaan, dan kan het maar beter een knap gevalletje zijn. Zoals het geval is bij de diaper bag van het Amsterdamse O My Bag: een smaakvolle, stijlvolle, ingetogen not so diaper luiertas waar – en dat zijn extra bonuspunten – de man ook graag mee gezien wil worden.
Natuurlijk is alleen het allerbeste en het allerzachtste materiaal het beste voor het tere huidje van jouw kleine. Vanzelfsprekend. Biologisch katoen blijft daarom absoluut favoriet en het familiebedrijf Nature Baby weet daar heel goed raad mee. Alle producten van Nature Baby zijn namelijke zo puur mogelijk, vrij van chemicaliën en worden onder de beste arbeidsomstandigheden mogelijk gefabriceerd. Kijk, daar wordt iedereen beter van, en zeker ook de mini.
Eerlijk? Ik heb het nog nooit zo relaxed en leuk gevonden om mezelf aan te kleden sinds ik zwanger ben. Oke, niet ‘sinds’: op het begin was het natuurlijk allemaal nog zo net-niet allemaal, maar sinds de buik een BUIK is… No problemo. Agreed: veel zwangerschapskleding is nog steeds om te huilen maar mán, wat is er ook een hoop leuks te scoren, leuks voor de zwangere maanden maar zeker ook leuks dat je daarna nog steeds prima aan kunt. Meer dan prima zelfs.
Tips & tricks? Die komen in drievoud:
Leggings met wijde pijpen, colberts, wijde truien (mits winter dus) lange T-shirts (ergo het colbert) en A-lijn jurkjes – kind kan de was doen.
Schaf 1 of 2 ‘echte’ zwangerschapszaken aan: ten eerste een (spijker)broek met zo’n band, een klassiek gevalletje ‘zit lekker’. En kies dan wel meteen voor een echt klassiek gevalletje: denim of zwart, kun je maanden lang mee combineren tot je een ons weegt. Zwangerschapsaanschaf qua kleding nummer 2: een jumpsuit. Ben ik persoonlijk niet uit te meppen en de complimenten zijn legio.
Spoiler Alert! Of beter: waarschuwing! Dit zou in de ogen van sommige mensen namelijk zomaar eens best een negatief stukje schrijven kunnen worden. Terwijl ik – zeker qua zwangerschap – juist niets te klagen heb. Dat is namelijk precies het onderwerp van deze klaagzang – voelt u de ironie? Het betreft hier namelijk een potje non-hormonaal doch ietwat irreëel (vind ik zelf ook hoor; er zijn volop voorbeeldmoeders die het tegendeel bewijzen) van me aftikken over ‘die nieuwe fase’ en deze ‘spannende tijden’. Pleister eraf: ja, ik ben zwanger, nee ik heb geen last van allerhande kwaaltjes en geuren en nee, eerlijk gezegd voel ik me helemaal niet nieuw of anders en vind ik het niet allemaal dusdanig spannend dat mijn wereld er volledig van op zijn kop staat. Vind ik het leuk om zwanger te zijn? Jawel. Wilde ik dit? Jazeker. Besef ik me dat alles straks voor altijd anders zal zijn? Terdege. Verwacht en hoop ik dat onze baby de ALLER-mooiste, knapste en liefste op aarde wordt, en dat hij (het is een hij) in goede gezondheid minstens 120 jaar oud mag worden en het geluk in het leven vindt? Ja. Duh. Staat mijn leven stil en ben ik minder geinteresseerd in alles waar ik zeven maanden geleden nog zo vol van was? Nee. Pertinent niet. Om daar een schepje bovenop te doen: vind ik ineens andere dingen lekkerder/ leuker en/ of interessanter dan voorheen? Allerminst.
Wat niet wil zeggen dat mijn maatstaf ieders maatstaf is/ zou moeten zijn. Het tegenovergestelde juist, dat is precies de reden van dit relaas: doe wat voor jou werkt, en laat een ander in alle rust en vrede (en op zijn of haar tempo) hetzelfde doen.
Lieve vaders en moeders, want ja, ‘ouders van nu’, vooral jonge, ‘hippe’ moeders maar zeker ook de vaders waarvan ik vermoed dat ze een zeikwijf (sorry, maar daar zijn er toch ook echt een aantal van – de vrouwen met oprechte fysieke problemen uiteraard buiten beschouwing gelaten) thuis hebben zitten: het klopt, jullie ontloop ik vanwege jullie goed bedoelde maar o zo dwingende adviezen en meningen. Niet omdat ik jullie geen lieve mensen vind. Welnee. Ik kon het meer dan goed met jullie vinden voordat jullie me in jullie clubje op wilden nemen. Maar nu dat wel het geval is, nu ik een soort van gouden ticket lijk te heb gewonnen die me het ‘recht’ geeft om aan te haken bij ‘alles waar ik het bestaan niet van wist’ (jullie woorden), laten jullie me zelden met rust. Alsof mijn (ons) leven nu pas gaat beginnen (terwijl ikzelf vind dat de afgelopen 36 jaar pretty awesome waren). Helaas, ik deel jullie liefde voor een kind dat ik nog helemaal niet ken nog niet, en dat is prima – komt wel. En nee, ik heb de klachten die jullie hebben niet, en al had ik ze wel, dan wilde ik het er nog niet over hebben – het huisje-kruisje-verhaal blijft in mijn optiek binnenshuis. Heel ouderwets maar dat vind ik nu eenmaal fijn. O, en aan de bloggers/ vloggers: sorry lieve schat maar nee, je doorbreekt geen taboe door het online te hebben over hoe normaal het is om ‘scheetjes’ te laten (maar jij niet hoor! O nee, jij niet), ‘cravings’ te hebben, moe, humeurig en misselijk te zijn, de roze wolk te missen en wat niet meer. Reality check: vrijwel iedere (bijna)moeder heeft dit en wil dit klaarblijkelijk delen, zoekend naar een bondgenoot die de fictieve roze wolk ook nog nooit heeft mogen spotten. Snap ik ook hoor! Dat doe ik hier as we speak immers ook. Maar een taboe? Nee, allang niet meer. Ik sprak pas een kennis – die ik per direct tot hartsvriendin wil bestempelen – die net een kindje heeft gekregen en aan wie ik vroeg hoe het allemaal ging (me schrap zettend). Het antwoord: supergoed! Einde verhaal en over op de orde van de dag. Kijk, dat vind ik nou taboedoorbrekend.
Dus lieve papa’s, mama’s en zwangere medemens, mochten jullie dit lezen: ik besef me dat dit stuk me waarschijnlijk niet perse geliefd maakt (want o de gevoeligheid van het onderwerp) maar ach, dat mag. Vandaar een aantal misschien niet altijd even gewaardeerde antwoorden op een aantal van de meest gestelde vragen van de afgelopen 5 maanden (voor het ‘huh, je zei toch 7 maanden?’ klinkt: yes, maar die eerste maand wist ik van niks, en de tweede maand jullie niet):
